کار اجتماعی کردن ،‌ برا کسی مثل من خیلی سخته .در واقع حفظ نیت سخته.حفظ نیت یک اصل اساسیه.کاری به درد میخوره که آلوده  با شرک نشه.اگه برا اینکه شما بخونید من این مطلب رو مینویسم از شما هم اجرش رو میگیرم،‌ شما هم که ازخودتون چیزی ندارید  اینه که من خسرالدنیا و الاخره هستم. شاید از ملاک هاش هم این باشه که ادم براش مهم نباشه ازش تعریف و تمجید بشه یا نه."منافق گویا کیف میکنه ازش تعریف میکنند"مشکل بعدی تشخیص موضع گیری درسته..یعنی آدم موضع گیری درستی داشته باشه.که بعدا در وصفش این شعر رو نگن "کوری عصا کش کور دگر شده" یا بگن کلاغه دل و روده اش ریخته بود بیرون داد میکشید خلایق من دکتر هستم. مشکل بعدی اینه که آدم زیاده روی نکنه و حدود رو حفظ کنه.یعنی ادم به نیست اصلاح خودش فساد نکنه،‌خودش آبرو نبره. خودش مدیون نشه.فکر کنم این یه ظرافت میخواد که کار هر کسی نیست،‌کار حضرت امیره که یادم میاد تو یه حکمت خطاب به مردم خوندم که از قولشون نقل شده بود، من نمیخوام به بهای خراب کردن خودم شماها رو درست کنم."اگه درست یادم بیاد و سند هم معتبر باشه"مشکل بعدی اینه که آدم خیلی وقتا از ظاهر قضاوت میکنه و در حالی باطن یه چیزه دیگه ست.یه مشکل دیگه اینه که آدم به خاطر اینکه فکر میکنه باطن یه چیز دیگه ست به حقی که ضایع شده اعتراض نمیکنه.یه راه حل اینه که ادم سرش رو بکنه زیر متکا و اصلا به اجتماع فکر نکنه. اینطوری شاید ادعا کنه که اقلا مشرک نشده . برا رضایت دیگران مطلب ننوشته،‌ خیالش هم راحته که احتیاجی به تمجید دیگران نداره.مدیون هم نمیشه، مزاحم کسی هم نمیشه ، مزاحمش هم نمیشن.اما این جملات رو که نوشتم دایما یه اسم برام تداعی شد و اون ابو موسی اشعری بود.با این همه مشکل خدا کمک کنه نه معاویه باشیم نه ابوموسی. نه یزید باشیم نه هر کسی که هل من ناصر رو اجابت نکرد.و فرار کرد.
خدایا ما رو ادم کن.خدایا به ما فرقان بده که حقوق رو بشناسیم.جدی تا وقتی من مفسد هستم انتظار متون و اظهار نظر های اصلاح گر ازم نداشته باشید.خدایا تقوی عنایت کن.