سلام.
اقا مهرداد جدا بحث جالبيه
اما سكوت علامت رضاست همون جواب ابلهان خاموشيست چون اون زماني كه سكوت علامت رضا بود مال صده هاي قبل هست چون آدما خجالت و كمي كم حرف بودند نه الان كه اگه رو بديم سرمون به باد رفته
نسبت به مقتضيات زمان حال و هوا عوض ميكنه
ژس اگر سكوت كنيم يعني جواب ابه رو نداديم
ژس هر گاه خواستي جواب ندي نگاه كن طذفت آيا ابله هست يا عزيز ترينت هست
امضا:يارا
سلام، ممنون از کامنتتون.بعضي وقت ها تصورات ما با واقعيات فاصله زيادي دارند. براي اينکه من و شما از يک مارک(برند) خوشمون بياد، و براي اينکه اين جو ايجاد بشود که يک محصول کيفيت بالايي داره، شرکت ها به صورت ميلياردي براي تبليغات و ساير مسايل هزينه مي کنند.من منکر بالاتر بودن کيفيت بعضي کالاهاي خارجي نيستم، ولي فاصله اونها با محصولات مشابه داخلي اونقدر که با تبليغات براي ما جا انداختند، و جا افتاده نيست.
يا حق
به نام خدا
سلام .
در مورد پست قبليتون عرض شود كه ، اگر دردم همين بودي چه بودي؟!
اخه اگه كالاي ايراني كيفيت داشته باشه و قيمتش خوب باشه كسي ميره كالاي خارجي بخره؟!
وبلاگ خوبي داريد.
التماس دعايا علي
سلام برادر،
فکر مي کنم نظر مهرداد، رد کردن همه تجارب و ضرب المثل ها نبود، بيشتر تاکيدشون روي خطاپذير بودن اونهاست، و البته لزوم استفاده بجا. و البته، زير سوال بردن اينکه بعضي ها اين ضرب المثل ها رو، که خدا مي دونه منشاشون کجاست، عين حرف خدا و پيغمبر مي دونند، و يا حتي بالاتر!در مورد اون مثلي که من گفتم:
"چراغي كه به خانه رواست، به مسجد حرام است." استفاده مستقيمي که معمولا از اين ضرب المثل ميشه براي زير سوال بردن انفاق و از خود گذشتگي در راه خداست.
احتمالا اميرالومنين اين ضرب المثل رو نشنيده بودند که خودشون گرسنه مي خوابيدند ولي کمک به ايتام رو فراموش نمي کردند. يا همون انفاق انگشترشون در زمان نماز، که ما ادعا داريم، آيه اَلَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ رَاكِعُونَ در مورد ايشون نازل شده، به نظر من، در مخالفت مستقيم با اين ضرب المثل هست.
سلام مهرداد جان ،
اين يكي رو خيلي خوب اومدي، البته يكي از مخرب ترين ضرب المثل ها رو جا انداختي:
چراغي كه به خانه رواست، به مسجد حرام است.
موفق باشي،
با نام خدا و سلام
نه آقا مهرداد. من موافق نيستم كه در نقد از كلمات زشت استفاده بشه؛ چون ارزش نقد را در حد فحش پايين مياره و بعد به جاي اين كه نوشدارو باشه، زهر مار مي شه. با زبان خوش مي شه، مار را از سوراخش درآورد. زبان خوش هم به گوينده و هم به خواننده خوشي مي ده و زبان تلخ هم كام گوينده را تلخ مي كنه و هم كام خواننده را.
البته ببخشيد، فضولي كردما.
راستي فرموده بودي: من نمي دونم عشق چيه؟ من عرض مي كنم: يه شعبه عشق اينه كه خواننده اش را نور چشمي خودش فرض كنه و نازك تر از گل بهش نگه.
موفق باشي و عاشق
