پس کی تمام میشود این راه پر خطر؟                                کی میرود شبانگه و کی میرسد سحر؟                                          

دیشب نبود کوچه چنین تار و پر ملال                                 ایا شود که بار دگر بینمش جمال؟

لرزان مباش کاسه که هر لرزشت به جان                              طوفان کند به پا و دگر نیستت امان

باید به فرق منشق حیدر دوا شوی                                        ای وای اگر به کوچه زدستم رها شوی

حرفم به توس ای قدح بی قرار شیر                                     ای مرهمی به درد سر منشق امیر

دانی دلیل گریه و این بی شکیبی ام                                     اما چه دانی از غم و درد و غریبیم

  آن روزگار بی کسی، آن روزگار درد                             بادرد بی کسی، چه خزان یا بهار سرد  

برجان و دل چنان در امید بسته بود                                      سنگینیه غمه همه عالم نشسته بود

تا آن که دیدمش نه. علی این یتیم دید                                دست نوازشش به سرو صورتم کشید

دیگر اگر غمی به دلم بود یا نبود                                        چشمان مست او زدلم درد میربود

بنگر تمام شد کوچه همیجاست خانه اش                             آن مرد را ببین که به دیوار  شانه اش

گویا به دست اوست دگر، دور نه فلک                               دورش طواف میکند هر حور و هر ملک     

آری حسن بود که نگاهش بر آسمان                                   اما چرا چنین بدنش میخورد تکان؟

ای کاسه وای ما نکند دیر گشته است                                 حیدر ز دیدنم نکند سیر گشته است؟

اینان کی اند؟ همچو من و همچو کاسه ام                            هم ناله اند با من و با استغاثه ام

اینان چرا چنین به علی گریه  میکنند؟                                  بعد از علی تبار یتیمان چه میکنند؟      

دیگر که سر زند به یتیمان شبانگهان                                    دیگر که لقمه بگیرد؟ که گذارد درین دهان؟   

این غصه در گلوی یتیم همچو تیغ تیز                                 گفتا خدا تو درد علی در یتیم ریز   

خود هم خبر نداشت کی آن کاسه ی ثمین                          ازدستش اوفتاد شکست است بر زمین   

گریان به سوی خانه روان شد به این امید                              او هم بمیرد از غم و دردی که میکشید     

فردا چو خواست طفل گرسنه رود به خواب                         ناگه صدای پای همانند آفتاب

ناگه صدای در که همان هیبت صداست                               امکان ندارد این چو نواهای مرتضاست

یک آن یتیم جست و در خانه باز شد                                  دست چنان علی به سر او دراز شد

  صوت علیست میشوند این یتیم ؟ نیست                              جز عطر مجتبی نفس این نسیم نیست